Τεχνικές Ρινοπλαστικής

Κατά την διάρκεια της πλαστικής χειρουργικής, η πρόσβαση στο εσωτερικό της μύτης μπορεί να γίνει είτε με την τεχνική ανοιχτής ρινοπλαστικής ή με την τεχνική της κλειστής ρινοπλαστικής.

Στην ανοιχτή ρινοπλαστική, το χαρακτηριστικό είναι ότι οι τομές, γίνονται μέσα στη μύτη, αρκετά κοντά στο εξωτερικό μέρος των ρουθουνιών, καθώς και μία εξωτερική τομή στη στυλίδα (πρόκειται για το κάθετο μέρος της μύτης που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο ρουθούνια).Ο πλαστικός χειρουργός, μέσω αυτών των τομών μπορεί να αποκαλύπτει και να έχει άμεση ορατότητα σε σχεδόν όλο το σκελετό της μύτης. Επίσης, οι χειρισμοί διόρθωσης του σκελετού διευκολύνονται πολύ, ειδικά όταν χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν μοσχεύματα, πράγμα το οποίο είναι πολύ πιο εύκολο και ακριβές όταν ο πλαστικός χειρουργός έχει καλή ορατότητα.

Στο τέλος της πλαστικής μύτης, γίνονται συρραφές στα σημεία που υπάρχουν οι τομές. Μετά από καιρό, τα μεν σημεία που βρίσκονται μέσα στη μύτη δεν φαίνονται, ενώ η τομή στη στυλίδα, επουλώνεται συνήθως πάρα πολύ καλά, με τρόπο που γίνεται εξαιρετικά δυσδιάκριτη.

Στην κλειστή ρινοπλαστική, συνήθως γίνονται περισσότερες τομές απ’ ό,τι στην ανοιχτή, αλλά αυτές βρίσκονται όλες μέσα στη μύτη. Μέσω αυτών των τομών, ο χειρουργός διορθώνει το σκελετό της μύτης. Η ορατότητα είναι πολύ πιο περιορισμένη σε σχέση με αυτή της ανοιχτής ρινοπλαστικής και για το λόγο αυτό ο πλαστικός χειρουργός λειτουργεί κυρίως μέσω της ψηλάφησης.

Κάποια ορατότητα βεβαίως υπάρχει στα στοιχεία που αποτελούν το σκελετό της μύτης, αλλά αυτή είναι σαφώς περιορισμένη σε σχέση με αυτή της ανοιχτής ρινοπλαστικής. Επίσης, δεν υπάρχει καθόλου απευθείας ορατότητα στην κορυφή της μύτης. Τα πλεονεκτήματα αυτής της μεθόδου είναι ότι ο χειρουργικός χρόνος είναι μικρότερος, τα μετεγχειρητικά οιδήματα (πρηξίματα) είναι λιγότερα και δεν υπάρχει η μικρή ουλή, που γίνεται στη στυλίδα στην ανοιχτή ρινοπλαστική.

Ο πλαστικός χειρουργός αφού αποκολλήσει το δέρμα, εκθέτει το σκελετό της μύτης και αρχίζει να τον διαμορφώνει. Ανάλογα με το είδος του προβλήματος, θα γίνουν και οι αντίστοιχες αλλαγές χρισημοποιώντας μοσχεύματα. Τα μοσχεύματα αυτά είναι χόνδροι, οι οποίοι έχουν αφαιρεθεί από άλλα σημεία της μύτης συνήθως από το διάφραγμα.

Επίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν κάποιες εξειδικευμένες τεχνικές συρραφής των κάτω πλαγίων χόνδρων που σχηματίζουν τα ρουθούνια και την κορυφή της μύτης, ώστε να στενέψει η πλατιά κορυφή, να δοθεί κλίση της μύτης προς τα πάνω ή να χαμηλώσει το ύψος των ρουθουνιών. Άλλοτε απαιτείται να γίνουν κάποιες οστεοτομίες (σπάσιμο της μύτης)-, για να φαίνεται η μύτη στενότερη και ευθειασμένη.

Με τον όρο διαφραγματοπλαστική εννοούμε την επέμβαση διόρθωσης του διαφράγματος. Ο γιατρός διαχωρίζει το χόνδρο του διαφράγματος από το βλεννογόνο. Κατόπιν, αποκολλά το διάφραγμα από το οστό, στα σημεία που αυτό είναι καθηλωμένο. Η αποκόλληση αυτή βοηθά ώστε να απελευθερωθεί το διάφραγμα από τα σημεία που το κρατούν σε λάθος θέση, ώστε ελεύθερο πλέον να μπορέσει να μετατοπιστεί στη σωστή θέση. Ένα μικρό σημείο του χόνδρου ή των οστών συνήθως αφαιρείται. Τις περισσότερες φορές και μόνο αυτή η κίνηση είναι ικανή να επαναφέρει το διάφραγμα στη σωστή του θέση. Άλλες φορές μπορεί να χρειαστούν συμπληρωματικές διαδικασίες.

Στο εσωτερικό της μύτης υπάρχουν κάποιες προεξοχές-αναδιπλώσεις που ονομάζονται κόγχοι. Σε κάποιες περιπτώσεις οι κόγχοι μπορεί να είναι υπερτροφικοί κι επομένως να εμποδίζουν τη διέλευση του αέρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να εφαρμοστούν διάφορες τεχνικές μείωσης των κόγχων. Χρειάζεται βέβαια ιδιαίτερη προσοχή διότι το να αφαιρεθούν τελείως οι κόγχοι θα δημιουργήσει άλλα προβλήματα στην αναπνοή στο μέλλον.